Η νέα εποχή που… ξημέρωσε στον ΠΑΟΚ αφήνει μια νότα αισιοδοξίας πως το μέλλον ανήκει στα παιδιά. Παιδιά του ΠΑΟΚ, παιδιά του Πάμπλο Γκαρσία.
«Σε κάποια φάση μέσα στην εβδομάδα, νόμιζα ότι είμαι στην Κ19, έβλεπα όλο το τιμ όπως ήμασταν πέρσι. Μιλούσαν όλοι ελληνικά και για εμάς, ήταν πιο κοντινό το κλίμα, γιατί μας βοηθάει όλο το τιμ. Είναι λίγο περίεργο που είναι στην πρώτη ομάδα…». Ο Χρήστος Τζόλης με μια ατάκα -χωρίς ενδεχομένως να αντιλαμβάνεται απόλυτα τη σημασία των λεγομένων του- αποτυπώνει ακριβώς τη σημασία της παρουσίας Γκαρσία στην πρώτη ομάδα.
Αμφιβάλλει κανείς πως οι συνθήκες που διαμορφώνονται γι΄αυτά τα παιδιά είναι -για αρχή τουλάχιστον- οι καλύτερες δυνατές;
Έχοντας δώσει τα διαπιστευτήρια του στην Κ19, ο Πάμπλο Γκαρσία ήταν από εκείνους τους τύπους που φώναζαν -πάντα- δυνατά πως το μέλλον ανήκει στα παιδιά. Στα δικά μας παιδιά. Και για εκείνον οι τίτλοι και οι διακρίσεις των πιτσιρικάδων δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός. Η προετοιμασία τους γινόταν με στόχο να είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή έτοιμοι για να κληθούν και να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της μεγάλης ομάδας.
Όντας προπονητής της Κ19 είχε θίξει πολλές φορές το θέμα ακόμη και δημοσίως. Εκφράζοντας ανοιχτά απορίες και ενστάσεις για το γεγονός πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι συνθήκες για τη δημιουργία ομάδων Κ23, όπως σε άλλες χώρες, κάνοντας σαφές σε όλους τους τόνους πως η σύνδεση και η άμεση επαφή με την πρώτη ομάδα είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.
Με σημαντική υποσημείωση πως αυτή η ‘άμεση επαφή’ άπτεται πλέον των αρμοδιοτήτων του Πάμπλο Γκαρσία. Εκείνος αποφασίζει πια… Αλλά μόνο σαν αίσθηση αρκεί για να δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας και ασφάλειας σε εκείνους που περιμένουν να ζήσουν το όνειρο. Από τον Τζόλη και τον Μιχαηλίδη, στον Τσιγγάρα και τον Λύρατζη.
Η ευκαιρία του Πάμπλο δεν κοιτά ηλικία. Όποιος αξίζει θα παίζει. Όχι -φυσικά- εν λευκώ. Γνωρίζει πως η πίεση του ΠΑΟΚ, της Τούμπας είναι ασφυκτική, ικανή να σε… διαλύσει αν δεν μπορείς να τη διαχειριστείς σωστά. Και αυτή η διαχείριση είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα του Ουρουγουανού.
Για αρχή, όμως, θα έλεγε κανείς πως πήγε καλά. Λειτούργησε όπως έπρεπε… Με έναν Χρήστο Τζόλη να έρχεται αφηνιασμένος από τον πάγκο, διαλύοντας την άμυνα των Ολλανδών με εκπληκτικά νούμερα σε μια ακόμη σπουδαία ευρωπαϊκή βραδιά για εκείνον.