Ο Πάμπλο Γκαρσία έχει φέρει στην πρώτη γραμμή όλους τους διαθέσιμους ποδοσφαιριστές του, ακόμη κι αν χρειάζεται να «πετά» ημίχρονα και να παρεμβαίνει διαρκώς από τον πάγκο του, κάνοντας σαφές στην πράξη πως «όλοι χρειάζονται».
Η αναμέτρηση του ΠΑΟΚ με τον ΠΑΣ Γιάννινα έχει ξεκάθαρα δύο «αναγνώσεις». Και η πρώτη αφορά το α΄ημίχρονο, εκεί όπου ο Δικέφαλος «σπαταλά» ένα γεμάτο 35λεπτο, όντας απόλυτα εγκλωβισμένος στο παιχνίδι του αντιπάλου του. Ένας αντίπαλος που αρέσκεται σε εξαιρετικά 45λεπτα, πρεσάροντας ψηλά και που αδικείται από τη βαθμολογική συγκομιδή μέχρι στιγμής στο πρωτάθλημα. Βέβαια, φρόντισε και ο ΠΑΟΚ να κάνει το έργο του πιο βατό…
Ξεκινώντας από τις απουσίες… Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον ΠΑΟΚ να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Πάμπλο Γκαρσία για τον τρόπο που θέλει να βλέπει την ομάδα του να αναπτύσσεται και να επιτίθεται χωρίς τον Καντουρί στα χαφ. Η απουσία, όμως, του Μαροκινού από το βασικό πλάνο εξηγείται μέσα από δύο σημαντικές συνιστώσες: ταλαιπωρήθηκε από ενοχλήσεις μεσοβδόμαδα και έπρεπε όσο το δυνατόν να ληφθεί το μικρότερο δυνατό ρίσκο με φόντο την ευρωπαϊκή αναμέτρηση με την PSV.
Με τον Αουγκούστο στα… πιτς, οι λύσεις στα χέρια του Γκαρσία ήταν συγκεκριμένες. Το πλάνο δεν απέδωσε αλλά το σκεπτικό είχε ποδοσφαιρική εξήγηση. Πόνταρε πάνω στον Εσίτι και εν συνεχεία παρενέβη από τον πάγκο -σε ένα ακόμη παιχνίδι- και ο ΠΑΟΚ μεταμορφώθηκε από τη μέση και μπροστά σε συνδυασμό με τις άλλες αλλαγές και την τακτική οπισθοχώρησης του ΠΑΣ λόγω αποβολής.
Ακόμη και ο Σβαμπ παρουσίασε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στο β΄ημίχρονο, όταν και «απελευθερώθηκε» από την έλευση του Καντουρί αλλά και την τοποθέτηση του Μπίσεσβαρ πιο μπροστά του, αναλαμβάνοντας περισσότερες πρωτοβουλίες χωρίς να αγχώνεται ή να χάνεται στο γήπεδο για να καλύψει τις αποστάσεις στη μεσαία γραμμή.
Ανάλογη είναι και η εξήγηση της χρησιμοποίησης του νεαρού Περέιρα. Το τι σημαίνει η παρουσία του Γιαννούλη στο γήπεδο και το πόσο έχει εξελίξει (σ.σ. έχοντας πρωτίστως ο ίδιος εξελιχθεί) το παιχνίδι του ΠΑΟΚ είναι κάτι που έχει αναλυθεί και ειπωθεί πολλάκις. Γι΄αυτό η σύγκριση με όποιον καλείται να καλύψει το κενό του Γιαννούλη είναι εξ αρχής «άδικη» με γνώμονα τις εικόνες και τις παραστάσεις που έχουμε άπαντες στη συγκεκριμένη θέση και είναι -αναμφίβολα- top επιπέδου. Ο Περέιρα δεν είναι Γιαννούλης στην παρούσα φάση αλλά είναι ένας ποδοσφαιριστής που «φωνάζει» πως θέλει χρόνο, συμμετοχές και ευκαιρίες, με τον Πάμπλο Γκαρσία να ανταποκρίνεται στην πράξη.
Και αξίζει να σημειωθεί εδώ πως ο Ουρουγουανός δεν θα μπορούσε να είναι ικανοποιημένος από την εικόνα που εισέπραξε από την ομάδα του στο α΄ημίχρονο. Ο τρόπος, όμως, που διαχειρίστηκε ακόμη και δημοσίως τα δύο διαφορετικά πρόσωπα του ΠΑΟΚ είναι ενδεικτικό της εξαιρετικής αντιμετώπισης απέναντι προς όλους, γνωρίζοντας πως τα πολλά και συνεχόμενα παιχνίδια απαιτούν «άνοιγμα» του ρόστερ. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ρίσκο ή μελλοντικά χαμένο έδαφος…
Και αυτή η διαχείριση του συνόλου, ενός γκρουπ με τόσες πολλές διαφορετικές προσωπικότητες, είναι η ανάγνωση του β΄ημιχρόνου. Γιατί καλές οι αλλαγές και οι παρεμβάσεις Γκαρσία, ακόμη κι αν τις πιστώνεται για τέταρτο συνεχόμενο παιχνίδι, ωστόσο, ο τρόπος που «αγκαλιάζει» όλους τους παίκτες, έχοντας μεταφέρει τη νοοτροπία και το χαρακτήρα του μέσα στο γήπεδο, αρνούμενοι να παραδοθούν μέχρι τέλους, δημιουργούν την εικόνα ενός ΠΑΟΚ που φτιάχνεται για τα δύσκολα…
Ενός ΠΑΟΚ που μέχρι πρότινος «εγκλωβιζόταν» στα δύσκολα που έβαζε κυρίως ο ίδιος στον εαυτό του και αποδεχόταν -στωικά- τη μοίρα του…